مقدمه: ادم هموراژیک حاد شیرخوارگی یک واسکولیت عروق متوسط لکوسیتو کلاستیک در کودکان جوان و شیرخواران است که با تب خفیف - ضایعات پوستی هموراژیک و ادم و بهبودی خودبخودی دیده می شود.معرفی بیمار: در این مطالعه، ما یک پسر 11 ماهه با ادم هموراژیک حاد شیرخوارگی با پلاک های اریتماتو برجسته روی صورت، اندام فوقانی و تحتانی همراه با ادم و واسکولیت لکوسیتوکلاستیک در بیوپسی ضایعه پوستی را معرفی نمودیم.نتیجه گیری: اگرچه بیماری شایعی نیست اما تشخیص آن با توجه به تظاهرات بالینی و تشخیص افتراقی با بعضی بیماریهای پوستی مشابه اهمیت دارد.

ادم حاد هموراژیک شیرخوارگی Acute hemorrhagic edema of infancy (AHEI) اختلال پوستی نادر است که برای اولین بار در سال 1913 توسط Snow معرفی شد. این بیماری که اغلب خود را منحصرا با علایم جلدی نشان می دهد اکثر در کودکان گروه سنی زیر یک سال رخ می دهد. بیشتر بیماران قبل از شروع علایم، سابقه ای از عفونت اخیر دستگاه تنفسی فوقانی و درمان با آنتی بیوتیک دارند. نمای بالینی این بیماری شامل پتشی و اکیموز در سر، صورت و دیستال اندام ها است. در این مقاله یک مورد تیپیک AHEI در یک شیرخوار 10 ماهه گزارش شده و همچنین تشخیص های افتراقی که برای آن مطرح است، مورد بحث قرار می گیرد.

مقدمه: ادم خونریزی دهنده حاد شیرخوارگی: بیماری نادر و حاد پوستی است که در سنین چهار ماهگی تا 2 سالگی دیده می شود و مشخصات بالینی آن شامل ضایعات پوستی پورپوریک به قطر چند میلیمتر تا چند سانتیمتر می باشد. درگیری سیستمیک در آن نادر است. سیر بیماری خوش خیم بوده و به صورت خود بخود در عرض 1-3 هفته بهبود می یابد.معرفی بیمار: یک دختر 22 ماهه مبتلا به ادم خونریزی دهنده حاد شیرخوارگی را معرفی می کنیم که به دلیل ضایعات پوستی پوپوریک صورت، گوش ها و اندام های تحتانی که به طور ناگهانی ظاهر شده بودند در بخش بستری شد. از نظر آزمایشگاهی CBC، کمپلمانها، الکترولیتها و کراتینین سرم نرمال بودند. همچنین ANA منفی و تست های انعقادی طبیعی گزارش شدند. ESR برابر با 45 mm/h بود و آزمایش ادرار و مدفوع نکته ای نداشت. بیمار بدون مشکل خاصی خود به خود بهبودی یافت.نتیجه نهایی: با توجه به حاد بودن ضایعات پوستی و حال عمومی خوب بیمار و یافته های آزمایشگاهی برای وی تشخیص ادم خونریزی دهنده حاد شیرخوارگی گذاشته شد.

بیمار، فرزند سوم خانواده، دختر 13 ماهه ای است که از یک روز قبل پذیرش به طور ناگهانی دچار پلاک های متورم همراه با کبودی گسترده در هر دو ساق پا شده که فاقد درد و حساسیت در لمس بود. خیز در سطح خلفی هر دو پا مشاهده می شد. ضایعات مشابه در هیچ یک از قسمت های بدن دیده نمی شد. همچنین فاقد ضایعات خونریزی منقوط زیر جلدی (پتشی و پورپورا) در اندام ها و تنه بود. در هنگام معاینه بیمار تب نداشته و حال عمومی وی خوب بود، مخاطات دهان و حلق نیز نرمال بود. لنفادنوپاتی در هیچ یک از زنجیره های لنفی ملموس نبود. در بررسی مفاصل فاقد درد و تورم بوده، شکم در معاینه نرمال بود.

پیش زمینه:. «بوروز» (bruise) در ام آرآی استخوان یک تغییر سیگنال در مغز استخوان است و می تواند ناشی از ادم، خونریزی یا شکستگی ترابکول های استخوانی باشد. تحلیل دقیق محل «بوروز» می تواند الگوی آسیب را مشخص کند و بینش بهتری در مورد ضایعات ساختارهای داخلی همراه در زانو فراهم نماید. در این پژوهش، رابطه بین رخداد، محل و شدت درد با «بوروز» استخوان بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر، 22 بیمار (20 مرد، 2 زن) با «بوروز» استخوان ایزوله به دنبال ترومای حاد زانو در یک مرکز درمانی بررسی شدند. برای نمره درد بیماران، از مقیاس بینایی درد (VAS) و برای محاسبه حجم «بوروز» در ام آرآی، از بردار سه بعدی A×B×C استفاده شد. با نرم افزار تحلیل تصاویر، شدت «بوروز» در مقطع کرونال بر حسب پیکسل تعیین شد و رابطه بین شدت درد و توزیع محل «بوروز» محاسبه گردید. یافته ها: بین سن و شدت درد بیماران، و همچنین بین محل «بوروز» و محل حداکثر شدت درد رابطه معنی داری وجود نداشت (p≥0.05). میانگین حجم «بوروز» در بیماران 8.77±8.12 سانتی متر مربع و میانگین شدت درد 1.78±4.63 بود و بین این دو متغیر ارتباط معنی داری وجود نداشت. میانگین شدت «بوروز»، 176.4±42.47 پیکسل و میانگین شدت درد 1.78±4.63 بود، یعنی با افزایش شدت «بوروز» استخوان، شدت درد نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان دادند شدت ادم حاد استخوانی، موثرترین عامل در افزایش شدت درد می باشد.

هدف از این بررسی توجه دادن همکاران به اهمیت زیاد تشخیص به موقع شکم حاد نوزادان و شیرخواران و در نتیجه پایین آوردن میزان مرگ و میر و هزینه های متعلق به بیمار است. این تحقیق به صورت گذشته نگر از سال های 1371 تا 1377 انجام شده است. تحقیق مربوط است به 234 بیمار که با علل مختلف ناهنجاری های نوزادی و یا بیماری های دوران شیرخوارگی از میان مراجعه کنندگان بیمارستان کودکان مفید انتخاب شده اند و مورد عمل جراحی قرار گرفته اند. تعداد 92 نفر دختر و 142 نفر پسر بوده اند. سن نوزادان  (28-1) روزه و سن شیرخواران (24-1) ماهه است. روش کار انجام شده بر طبق نوع درمان ناهنجاری یا نوع بیماری شیرخواران صورت گرفته است. یافته های به دست آمده این بررسی عبارت است از اینکه اولا چگونه می توان از میزان مرگ و میر کاست ضمن اینکه هزینه های بیمار به حداقل برسد. در ضمن در گروه بررسی شده مشخص گردید شایع ترین علت شکم حاد نوزادان آترزی روده و مقعد بسته و شایع ترین علت شکم حاد شیرخواران انواژیناسیون و فتق مختنق می باشد که تعداد مبتلایان در جنس مذکر بیش از اناث است. نتیجه اینکه اولا موضوع شکم حاد کودکان و تشخیص به موقع آن اهمیت خاص خود را داشته میزان تلفات بستگی تام با درک اهمیت و تشخیص به موقع دارد. جهت نیل باین هدف باید متذکر شد که همکاری نزدیک متخصصین اطفال- رادیولوژیست- آزمایشگاهNICU  مجهز با جراح اطفال قطعا در سرنوشت و بهبود نوزادان و شیرخواران موثر خواهد بود.

مقدمه. اکسیژن رسانی مناسب به بافتهای در معرض آسیب در درمان ایسکمی و ادم ناشی از آن در واحدهای مراقبتهای ویژه همیشه مد نظر بوده است. فلوروکربنها یا خون مصنوعی از جمله ترکیبات معدنی هستند که انتقال اکسیژن را به صورت محلول تسهیل می نمایند و بدین لحاظ در شرایط اورژانسی و بحرانی کاندیدای مناسبی در اکسیژن رسانی هستند. این مطالعه با هدف بررسی نقش فلورکربن 43-FC در درمان ایسکمی مغزی و ادم ناشی از آن در حیوان آزمایشگاهی انجام گرفت. روشها. سه گروه حیوان آزمایشگاهی (خرگوش) انتخاب و پس از بیهوشی، ایسکمی از طریق بستن شریان کاروتید چپ به مدت 30 دقیقه ایجاد گردید. قبل از بستن شریان، هماتوکریت حیوان اندازه گیری و سطح سرمی سدیم، پتاسیم، کلسیم، BUN و کراتینین تعیین شد. در طی آزمایش فشار سیستول، دیاستول، میانگین فشار شریانی و ضربان قلب به طور مستقیم اندازه گیری شد. پس از ایجاد ایسکمی سالین، مانیتول یک درصد و 43-FC با دوز 15ml/kg به ترتیب در گروههای 1، 2 و 3 تزریق شد. مرگ و میر در روزهای بعد تا دو هفته بررسی شد. حیواناتی که تا دو هفته زنده ماندند مجدداً بیهوش و پارامترهای فوق اندازه گیری شد. از حیوانات فوت شده در طول مدت دو هفته و همچنین حیواناتی که تا دو هفته زنده ماندند آب بافت مغز اندازه گیری و نمونه بافت مغز بررسی پاتولوژی شد. نتایج. فشار خون در قبل و به هنگام آزمایش در گروهها تفاوتی نداشت به جز در پایان تزریق که فشار میانگین شریانی و سیستول در گروه 3 (دریافت کننده 43-FC) بیشتر از دو گروه دیگر بود (p<0.05). حیوانات گروه 1 تا حداکثر 5 روز اول فوت شدند. از حیوانات گروه 2، 5 حیوان در دو روز اول مردند و یک حیوان تا دو هفته بعد زنده بود در حالی که در گروه سوم در هفته اول هیچ مورد فوت وجود نداشت و تنها یک حیوان در روز نهم فوت شد و بقیه حیوانات تا دو هفته بعد از آزمایش زنده بودند که سطح سرمی فاکتورهای پیش گفت (به غیر از سدیم) در آنها با قبل از آزمایش تفاوت معنی داری نداشت. مطالعه پاتولوژی و مقدار آب بافت مغز تفاوت معنی داری را از نظر شدت ادم نشان نمی دهد. اما ایجاد پیکنوزیس و گلیوزیس در گروه سوم و دوم کمتر از گروه اول بود (p<0.05) بحث. عدم تغییرات پارامترهای اندازه گیری شده در حیواناتی که تا دو هفته بعد زنده ماندند ناشی از بی اثر بودن فلورکربنها در تغییرات الکترولیتها است. اما به نظر می رسد بقای توجه حیوانات در گروه دریافت کننده فلورکربن 43-FC به دلیل اندازه کوچک ذرات موجود در این مایع است که قادرند اکسیژن را به صورت محلول در سطح سلولی منتقل کنند. این انتقال اکسیژن به وسیله 43-FC تغییرات سلولی کمتری را نسبت به سالین و مانیتول در دو گروه دیگر مطرح می کند که احتمالاً ضامن بقای بیشتر می باشد.

مقدمه: ادم ریه یکی از عوارض خطرناک بارداری است. شیوع این مشکل در صورت بروز برخی عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی افزایش می یابد. ادم ریه به دو نوع ادم ریه قلبی و ادم ریه غیرقلبی قابل تقسیم بندی است که هر یک علل و درمان جداگانه ای دارد. مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی فیزیوپاتولوژی بیماری، عوامل دخیل در آن، راه های پیشگیری و روش های تشخیصی و درمانی ادم ریه در بارداری انجام شد.روش کار: در این مطالعه مروری، به منظور یافتن مقالات مرتبط با موضوع ادم ریه در بارداری، پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Cochrane، Embase، Scopus و google scholar با استفاده از کلمات کلیدی pulmonary edema، pregnancy، obstetrics، pre-eclampsia، fluid overload، cardiac failure، tocolytic therapy و pregnancy complication بدون محدودیت زمانی تا سال 2015 جستجو شدند. مقالات مرتبط انتخاب و در نهایت 57مقاله مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: مهم ترین علل ادم ریه در حاملگی شامل: درمان با توکولیتیک ها، اختلالات قلبی زمینه ای، تجویز زیاد مایع داخل عروقی، پره اکلامپسی و عفونت ها می باشد. ادم ریه قلبی نسبت به نوع غیر قلبی در بارداری شیوع بالاتری دارد و شایع ترین زمان آن نیز در چند روز اول پس از زایمان است. تشخیص ادم ریه با استفاده از علائم بالینی، گرافی قفسه سینه و اکوکاردیوگرافی امکان پذیر است. در درمان این نوع ادم، از درمان های کمک تنفسی، کاهش فشارخون با کمک نیتروگلیسرین و استفاده از دیورتیک هایی مانند فروزماید استفاده می شود. درمان ادم ریه غیر قلبی در بارداری نیز معطوف به رفع دلیل زمینه ای و درمان های حمایتی می باشد.نتیجه گیری: با توجه به مکانیسم ایجاد ادم ریه در بارداری، اقدامات پیشگیرانه در جهت کاهش بروز این عارضه در بیماران در معرض خطر بسیار مهم است. در صورت بروز نیز، اقدامات حمایتی و درمانی به موقع می تواند در اغلب موارد باعث نجات بیمار شود.

زمینه و هدف: فوروزماید از ارکان درمان دارویی ادم کاردیوژنیک ریه است، اما تجویز سیستمیک این دارو با عوارضی چون افت فشار خون، آسیب کلیوی و کاهش پتاسیم سرم همراه می باشد. تجویز استنشاقی راه تازه ای است که عوارض تجویز تزریقی دارو را ندارد، اما اثربخشی آن هنوز کاملا روشن نیست. در این مطالعه هدف تعیین اثربخشی فوروزماید استنشاقی در بیماران مبتلا به ادم حاد کاردیوژنیک بود. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 125 بیمار مبتلا به ادم کاردیوژنیک حاد ریه مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان های رسول اکرم (ص) و فیروزگر در سال 1396 انجام شد. نمونه ها با تخصیص تصادفی به دو گروه آزمایش (62 نفر دریافت کننده فوروزماید با نبولایزر) و کنترل (63 نفر دریافت کننده نرمال سالین با نبولایزر) تقسیم شدند. پس از مداخله علائم حیاتی، داده های مربوط به ریه ثبت و در دو گروه با استفاده از آزمون تی تست و کای دو مقایسه گردید. یافته ها: تغییرات معنی داری در میانگین فشارخون سیستولیک (مداخله 129، دارونما 9/128)، دیاستولیک (مداخله 2/79، دارونما 78)، تعداد نبض (مداخله 2/92، دارونما 8/91)، تعداد تنفس (مداخله 8/22، دارونما 3/22) و اشباع اکسیژن خون (مداخله 7/91، دارونما 92) بین گروه های مطالعه مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد فوروزماید استنشاقی در بیماران ادم حاد ریه، تاثیر مثبتی ندارد. لذا با توجه به تازگی موضوع، انجام مطالعات بیشتر توصیه می گردد.

زمینه و هدف: ادم حاد ریه یکی از تظاهرات شایع نارسایی قلبی و تنگی دریچه میترال می باشد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین علائم، علل زمینه ای و عوامل مستعد کننده در بیماران مبتلا به ادم حاد ریه انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه که صورت آینده نگر و مقطعی انجام شد، تمام بیمارانی که با تشخیص ادم حاد ریه در بخش اورژانس قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از اول اردیبهشت 1380 تا اول اردیبهشت 1381 بستری شده بودند، مورد تحقیق قرار گرفتند. برای تمام بیماران پرسشنامه ای حاوی اطلاعات فردی، علت زمینه ای، علائم بالینی، عوامل تشدید کننده، نوع و میزان داروی مصرفی، توسط پزشک تکمیل شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری Chi- Square با سطح معنی داری α=0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از 189 بیمار مورد مطالعه، 81 نفر (%42.9) مرد و 108 نفر (%57.1) زن بودند. میانگین مدت اقامت در بیمارستان 4.1 روز بود. میزان مرگ و میر بیماران %6.3 بود. هیچ رابطه آماری معنی داری بین میزان مرگ و میر و جنس یافت نشد. شایعترین عامل مستعد کننده در این مطالعه، کاهش نابجا یا قطع دارو توسط بیمار (%56.1) و شایعترین بیماری زمینه ای آنژین صدری بود.نتیجه گیری: ادم حاد ریه، علامت بالینی نسبتا شایع و خطرناک بیماریهای قلبی است. شناخت و رفع عوامل مساعد کننده و اقدامات درمانی به موقع، می تواند به طور مشخصی میزان مرگ و میر و ناتوانی ناشی از آن را کاهش دهد.